De Belgisch/Colombiaanse choreografe Annabelle Lopez Ochoa won de Britse National Dance Award en de Southbank Award voor A Streetcar Named Desire bij het Scottish Ballet. Het ballet is in 2023 bij maar liefst drie verschillende dansgezelschappen te zien en oogst vijfsterrenrecensies alom. Annabelle begon haar opleiding aan de Koninklijke Balletschool Antwerpen en danste bij Djazzex en Scapino Ballet Rotterdam.
Waar werk je nu aan?
‘Ik ben momenteel bezig met mijn tweede verhalend ballet Dangerous Liaisons bij het Augsburger Ballett in Duitsland. Het is een uitdaging, verhalen vertellen. Een stuk moeilijker dan het maken van abstract werk. Ik werk daarom nauw samen met een regisseur. Hij/zij houdt mij strikt aan het verhaal en waar de personages doorheen moeten, wil het publiek begrijpen wat er gebeurt.’
A Streetcar Named Desire, Dangerous Liaisons. Vanwaar deze thema's?
‘Misschien houd ik juist van drama's in de grotemensenwereld. Verhalen waar we ons in deze tijd aan kunnen spiegelen, zonder de verwachte happy ending. De bekende sprookjes zijn al vaak gedaan, en goed ook. Ik voel dat ik daar weinig nieuws aan toe te voegen heb.’
'Ballet is woman'. Waar of niet waar?
‘Haha, niet waar. Ik kies meestal voor een cast met meer mannen dan vrouwen. Misschien omdat de dynamiek en energie waar ik naar zoek in mijn bewegingen makkelijker door mannelijke dansers uitgevoerd kan worden.’
Dans is in en ballet is uit. Waar of niet waar?
‘Klassiek ballet is helemaal hot in Amerika. En daar werk ik voornamelijk. Ik hoop dat er een comeback is in Europa, want het zal altijd de basis blijven van de techniek van de dans. Mits het repertoire zich blijft ontwikkelen.’
Combinatie België/Colombia: strijd of harmonie?
‘Het Luna Negra Dance Theater in Chicago nodigde met uit om in 2009 een stuk te maken met Zuid-Amerikaanse muziek. Daarvoor was ik totaal niet bezig met mijn roots. Maar toen ik eenmaal in de studio belandde en de hele dag de muziek hoorde waarmee ik opgegroeid was, ben ik gaan waarderen dat ik een mix ben van twee culturen. Ik kan niet zeggen of ik me meer Colombiaanse voel of Belgische: ik woon in geen van beide landen. Ik heb er geen moeite mee dat ik niet te plaatsen ben. Ook niet als choreografe. Ik maak zowel werk voor klassieke dansgezelschappen als moderne dansgroepen. Heerlijk om niet in een hokje geplaatst te kunnen worden.’
Welke dansvoorstelling maakte veel indruk op jou?
‘Ik ben een groot fan van Akram Kan. Ik heb veel bewondering voor hoe hij kathak combineert met moderne dans en hoe hij abstractie met poëzie en anekdotiek vermengt. Ik voel me aangesproken door zijn eigenheid en de balans die hij weet neer te zetten tussen alle elementen; vorm, bewegingen, structuur, licht, kostuum, etc.’
Jij en Isabelle Beernaert zaten in dezelfde balletklas en zijn nu allebei succesvol. Toeval?
‘Isabelle en ik zijn inderdaad rond dezelfde tijd begonnen met experimenteren met choreografie. Isabelle was toen al een kanjer in het maken van duetten, het vertellen van relaties tussen man en vrouw. Ik was meer bezig met structuren en het verplaatsen van groepen in de ruimte. We hebben allebei de basisprincipes van het choreograferen meegekregen in waardevolle lessen van Jeanne Brabants, de oprichtster van het Ballet van Vlaanderen.’
Zelf dansen of anderen laten stralen?
‘Liever anderen laten stralen, al heb ik laatst met mijn duet Before After opgetreden in Seattle. Het was een mooie en emotionele ervaring. Toch kwam ik erachter dat het voor mij niet meer hoeft om op toneel te staan. Dus liever anderen laten stralen!’
maart 2013